Zabytki Mirowa
Warownia w Mirowie została wzniesiona na miejscu drewniano – ziemskiego grodu, który został gruntownie przebudowany w XIV w. w czasach Kazimierza Wielkiego. Jednak dokładne badania nie potwierdzają takiego stanu. Materiał archeologiczny zebrany na zamku datowany jest na czasy od XIII w. co zaprzecza teorii istnienia tu wcześniej grodu. Ponadto wały ziemne i sucha fosa pochodzą dopiero z XV i XVI w.
Pierwsza wzmianka o zamku o zamku pochodzi z 1405 r., kiedy naczelnikiem wojennym (murgrabią) był Sasin. Zamek był wówczas jednopiętrowy i otoczony murem obronnym. W niedługim czasie stał się własnością Krzczona i Krystyna herbu Lis z Koziegłów, pełniąc rolę obronnej siedziby rycerskiej. W roku 1422 kupił go Piotr z Bnina i do jednopiętrowej budowli dostawił trzypiętrową wieżę.
Zamek jest budowlą wysoką na kilka kondygnacji, strzelistą, o surowej, gotyckiej konstrukcji. Wzniesione z kamienia mury są stosunkowo nieźle zachowane, mimo że nie posiadają stropów ani schodów. Zamek górny posiada zachowane ściany do trzech kondygnacji oraz wysoką wieżę. Zamek dolny otoczony jest od zachodu i północy półokrągłym murem obronnym, a od wschodu murem kurtynowym, który łączy dwie wieże. Posiada widoczne obecnie ślady ganków straży, okienka strzelnicze i gotyckie obramienia okienne. Między wieżami znajduje się niewielki, drugi dziedziniec zamku dolnego. Wieża mieszkalna ozdobiona jest dwoma gotyckimi portalami kamiennymi oraz jednym renesansowym. Na najwyższej skale , w środku warowni, wznosi się zamek górny w kształcie trapezu, o zachowanych trzech kondygnacjach i wysokiej wieży, włączonej w kompleks zabudowań. Przypominająca swym kształtem okręt piękna jurajska warownia to jedna z najbardziej malowniczych tego typu obiektów. Z dalszej części części rozpościerają się Skały Mirowskie, urozmaicone dywanami krzewów i kępami jałowców, czyniąc z okolicy miejsca magiczne, urzekające urokiem. Zamek ujety jest w rejestrze zabytków pod numerem a/100.
Niedawno w okolicy zamku dokonano wielkiego odkrycia. W jaskini Stajnia odkryto szczątki trzech neandertalczykow – zęby trzonowe dwóch dorosłych i jednego osobnika młodocianego. Pierwszego zęba znaleziono już w 2007 roku, którego przynależność do neandertalczyka udało się ustalić. W kolejnym roku prac archeologicznych udało się odkopać następne dwa zęby. W 2009 r. dotarły do archeologów wyniki analiz, które potwierdziły tą przynależność.
Są to pierwsze szczątki neandertalskie z terenów Polski, a jednocześnie najstarsze w naszym kraju szczątki ludzkie. Dotychczas archeolodzy odkopywali na naszych ziemiach jedynie narzędzia neandertalczyków, kości upolowanych przez nich zwierząt i ślady obozowisk. Odkrycie zmienia geografię prehistoryczną, ponieważ jest to pierwsze takie odkrycie na północ od Karpat. Znaleziono zęby trzech osobników. Poza tym, są to szczątki nie schyłkowego okresu istnienia tego gatunku, sprzed 30 – 40 tys. lat, gdy neandertalczycy już współistnieli z ludźmi z gatunku homo sapiens – a takich jest w Europie najwięcej, ale sprzed 80 – 100 lat. I jeszcze jedna bardzo ważna istotna informacja: kontekst znaleziska wskazuje na to, że być może mamy do czynienia z grobem, a przecież tak dawnych grobów archeolodzy jeszcze nie odkryli. Wszystko sprawia, że jest to doniosłe odkrycie. Uniwersytet Szczeciński wszedł do elitarnego grona. Jaskinia Stajnia znajdzie się w podręcznikach pradziejów Europy.
Jest to pierwsze miejsce nie tylko w Polsce, ale i w Europie Środkowo – Wschodniej, gdzie natrafiono na ślady neandertalczyka.
Najnowsze aktualności
